…तिजकडें पाहातच राहिलों. बसकांच परंतु वळणांचा घांट. कांतीवर झळाळ. कांतीव चेहरा. तरतरींत नांक. जांडसें ओठ. कुंतल ह्मणावें तर कबरें. मणगटीं एक जांडसे रुप्याचें काकण. नकसीदार. हातीं एक बसीं. बसींत रसांळ काला सवें एक वाटोळां भांकरीसारखा पदार्थ.

अंगे वीज सळसळलीं. बसीं हातीं घेतां स्पर्श जाहलां. तिने हांत आंखडला नाही. गुबगुबीत भांकरीसवें काला ओरपोन खाल्ला. खांत असतां ती गालांत मंद हांसत होतीं. हा प्रकार मजलां ठावें नव्हतां. पुसतां तिनें सांगितलें परंतु माझें हल्लग चित्तांतून आंज ते निसटलें आहें. सोबत नवा पेला आणला होतां. भांकरकाल्यासंगे पेयांस नवा स्वाद येई.

भरल्या उदरीं सरत्या पेल्यांसवें चित्त स्थिर होंत गेलें. मनींचा मलाल मावळलां. अंगे नागाची सळसळ जाहलीं. ती मजकडेंच पाहात होतीं. मुखींचे स्मित मांवळलें नव्हतें. कबर्‍या नेत्रांत स्फुल्लिंग दिसत होतें…